Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/91

—   89   —

długiego placu czterech jeźdźców jaskrawo ubranych, na karych koniach, wypada z ulicy Nowej, okrąża cwałem plac i wjeżdża na scenę.
 Ogrom ne zaciekawienie — zgiełkliwe zapytania, co się stało?!
 Nareszcie jeden z heroldów ogłasza tubalnym głosem:
 — Zwycięstwo Króla Jegomości nad Gdańszczanami pod Tczewem! Vivat Król!
 Potężny dreszcz sceniczny wstrząsnął ogromnym tłumem. Niejeden krzyknął odruchowo: vivat! — jakby chodziło o prawdziwe, dzisiejsze zdarzenie.
 Dosia zerwała się z miejsca i zawołała do Jana:
 — Ach, panie! Jabym tego, co przyniósł wieść, ucałowała!
 — Już lepiej autora — poprawił Jan z mniejszym zapałem.
 Nic z tego nie wykonano, zwłaszcza, że akcja kończyła się na scenie. Pan poseł gardłował znowu z ławy za potrzebą regularnego wojska — oponenci umilkli — szlachta obiecywała uchwalić podatki na wojsko.
 W kwadrans potem Jan i Dosia wchodzili do restauracji Bazaru, położonego na przeciwległej stronie tegoż placu Wolności. Godzina była obiadowa i sala pełna. Zasiadało w niej dużo znajomych panny Tolibowskiej, niektórzy na swych tradycyjnych miejscach, jak naprzykład członkowie „Resursy“, pierwszego klubu wielkopolskiego, przy długim stole na lewo od wejścia. Wogóle całe zebranie miało charak-