Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/94

—   92   —

 Wercia mówiła, ale Jan nie chciał stanowczo rozmowy o Werci z Dosią, odpowiedział zatem:
 — Nie pamiętam.
 — Więc mam panu opowiedzieć mój życiorys?
 — Ach! nie życiorys — ale tak coś o sobie, żebyśmy byli trochę bardziej... krewni.
 — Owszem, mogę podać życiorys. Mam lat 26. Straciłam matkę bardzo wcześnie, ojciec mnie wychowywał... a raczej nie wychowywał sam, tylko oddawał na wychowanie różnym. Nauczono mnie tego i owego, a nawet to i owo umiem. Zresztą wychowywałam się sama. Co pan jeszcze więcej chce wiedzieć?
 — Nic więcej, bo widzę, że kuzynka wpada już w zły humor.
 — Jakże to pan widzi?
 — Tak, po oczach, po nosku, który drga... I ta faza jest śliczna, ale nie chcę pani nudzić.
 Dosia uśmiechnęła się uroczo do komplimentu, ale nie skwitowała z przekory. Odrzekła:
 — Bo, widzi pan, ja niecierpię, kiedy mi kto przeszkadza mówić o tem, co ja chcę.
 — A jeżeli ten drugi — „rozmówca“ — nie może mówić o tem, co pani chce?
 — To mnie nudzi.
 — Nie chciałbym się narazić na tak okrutny zarzut — wykręcał się Skumin od wiszącej w powietrzu rozmowy. — Więc spróbujmy mówić o czem innem, o jakiejś teorji oderwanej...
 — Aale! — zaoponowała panna, zupełnie nadąsana. — Niech pan je zupę, bo ostygnie.