Strona:Józef Weyssenhoff - Narodziny działacza.djvu/117

—   111   —

 — Także, także, pani dobrodziejko — odpowiedział pan Apolinary.
 — Tego mi pan nie mówił — wtrącił żywo gospodarz.
 — Bośmy się jeszcze nie porozumieli — rozradował się delegat i zatarł ręce, w przebłysku nadziei, że się Wapowski udobrucha i da się namówić.
 — Bardzo chętnie mówić jeszcze będę. Przedmiot jest ważny. Gdyby pan chciał przejść się po parku...
 Ale pani Wapowska odezwała się bardzo uprzejmie:
 — Niechże nas pan nie pozbawia odrazu swego towarzystwa. Na rozmowę osobną macie panowie czas przed obiadem, kiedy my na chwilę znikniemy. Mam nadzieję, że pan zje z nami obiad?
 — Jestem już po obiedzie, pani dobrodziejko.
 — To wieczerzę, wszystko jedno. Nazywamy to obiadem z miejskiego przyzwyczajenia. Zapewne pan jada także wieczorem około ósmej?
 — Jadam co dają i kiedy dają, pani dobrodziejko. Na służbie publicznej, jak na wojnie.
 Pan Apolinary odnalazł znowu ton światowca i rozmowa potoczyła się swobodniej.
 Nie zboczyła jednak na żadne lekkomyślne manowce, jak w Garbatce. Była tu mniej zabawna i znacznie trudniejsza do prowadzenia. Pani i panny, nawet najmłodsza czternastoletnia, zapa-