Strona:Józef Weyssenhoff - Narodziny działacza.djvu/120

—   114   —

piłek przy tenisie. Przydreptało chłopię bose, ledwo od ziemi odrośnięte.
 Jadwinia zapytała oczyma o pozwolenie matki i odezwała się do pana Apolinarego:
 — Jeden z naszych uczni, z drobnych. Starszych nie mogę panu pokazać dzisiaj, bo już się rozeszli.
 Pan Apolinary oparł ręce o kolana i zapytał:
 — Jak-że się nazywasz, mój mały?
 — Tomek Świrszcz.
 — Dobrze. A któż ty jesteś?
 — Polak, katolik, uczeń klasy wstępnej — wyrecytowało dziecko z przekonaniem.
 — Dobrze. A jak się uczysz?
 Chłopię, zamiast odpowiedzi, podniosło oczy zaufane na pochyloną ku niemu trójkę panien.
 — Powiedz — zachęcała średnia — z czego miałeś najlepsze stopnie?
 — Piątkę z arytmetyki i piątkę z Konopnickiej.
 — Pojętne dziecko! Winszuję panienkom — zakończył egzamin pan delegat.
 I podczas gdy chłopię odchodziło, ważąc w ręku cztery sucharki, otrzymane dla siebie i dla kolegów, pan Apolinary przypomniał niedawne swe spotkanie z najmłodszym Pruszczyńskim.
 — Tamten tęższy — pomyślał — nie dziwota: szlachcic.
 Ale pan Wapowski oddawna już kręcił się na