Strona:Józef Weyssenhoff - Narodziny działacza.djvu/121

—   115   —

krześle i tłumił przemożne ziewanie. Nie chciał widać rozmowy z Apolinarym o edukacyi. Wreszcie powstał i rzekł:
 — Może pan zechce obejrzeć park? Będziemy mogli ciągnąć dalej naszą rozmowę sposobem Perypatetyków.
 — Z gustem — odrzekł Apolinary.
 Ale do Perypatetyków wstrzymał się dalsze czynić alluzye, bo zagubił w pamięci rozróżnienie, czy to byli ci, co chodzili w kółko, czy ci, co mieszkali w beczkach i mówili rzeczy cyniczne.
 Przechadzka zaczęła się od pokazywania; Wapowski nie był wolny od tej manii właścicielskiej.
 — Cały plan domu i parku nakreślił mój pradziad. Nawet dom jest starszy.
 — Aa! — odpowiedział z uznaniem Apolinary a myślał właśnie o pani Melanii.
 — Ten budynek, który tam pan widzi, był niegdyś lożą masońską.
 — Doprawdy?... Co pan wogóle sądzi o Masonach?
 — Sądzę, że bardziej nimi wojują, niż oni sami wojują... A tamtę rotundę widzi pan za wodą?
 — Widzę. Wspaniała.
 — Nie tyle wspaniała, ile historyczna. Gdy August II ciągnął pod Kalisz...
 — Pod Kalisz? — to daleko.