Strona:Józef Weyssenhoff - Narodziny działacza.djvu/122

—   116   —

 — No, wie pan? bitwa pod Kaliszem?
 — A jakże... Więc gdy ciągnął pod Kalisz...
 Pan Apolinary grzecznie przechylił głowę do opowiadającego, postępując obok niego w starej alei, gdy wtem zawadził o jakąś przeszkodę i omal nie rozciągnął się na historycznej ziemi.
 — Tam do licha! co to?
 — Ach, przepraszam! Korzenie starych drzew psują nam drogi.
 Ale przypadkowe wzruszenie przerwało opowiadanie legendy i osadziło obie postacie na ich moralnym punkcie ciężkości, jak te lalki z ołowiem w podstawie, które, po zachwianiu, tem bardziej wyprostowaną przybierają postać.
 Pan Wapowski zaczął bez przejścia:
 — Gdy tam siedzieliśmy przy tenisie, myślałem o naszej poprzedniej rozmowie. Choć miałbym nieco do nadmienienia o niektórych waszych działaniach, zgadzam się na to w zasadzie, że wobec mnóstwa nadchodzących wypadków i reform, organizacya ogólna jest potrzebna.
 Pan Apolinary, rozpromieniony, jął perorować:
 — A jeszcze organizacya, jak nasza, oparta na wyborach, na solidarności, na zrzeszeniu! Organizacya, w której komitet, wybrany z wybranych, ciągle siedzi nad... to jest: nie siedzi, ale czuwa nad dobrem ogółu i rozstrzyga wszystkie nasze najpilniejsze sprawy...
 Pan Wapowski ruchem ręki niby odsuwają-