Strona:Józef Weyssenhoff - Narodziny działacza.djvu/157

—   151   —

bez ustanku, z małemi przerwami na posiłek. Niektórzy śpią nawet na miejscu.
 — Mężowie pełni poświęcenia — nie mógł nie przyznać pan Apolinary.
 — Bo to, panie, ogromne rzeczy się dzieją, po prostu ogromne...
 Apolinary zdążał, sapiąc, za swym szybkonogim towarzyszem, ale dopadłszy raz jednego ze skarbników wielkich tajemnic, nie chciał go puścić zanim czegoś nie pochwyci z upragnionych, autentycznych powiadomień.
 — Mówi pan prezes: ogromne? Może załatwiliście sprawę szkoły, bo rzeczywiście ogromnie na to czekamy.
 — Załatwiamy zasadniczo kwestyę, obejmującą wszystkie inne. Mówimy z panami, którzy do nas specyalnie przyjechali z Moskwy.
 — Czytałem, czytałem. Bawi u nas Pomorcew.
 — I kilku innych. Wyobraź pan sobie, panie delegacie, że gdyśmy wczoraj odczytali Pomorcewowi nasz akt podpisany u Gwiazdowskiego — wie pan?
 — A jakże, i ja podpisałem.
 — Więc gdy Pomorcew objął treść naszego programu, po prostu zdumiał się.
 — Wierzę, bardzo wierzę.
 — I odrzekł... Tylko to jest tajemnicą.
 — Niejedną ja już przechowuję, panie prezesie.