Strona:Józef Weyssenhoff - Narodziny działacza.djvu/159

—   153   —

godzin następnych — no — i odnosi mi książkę i rękawiczki. Jakie to uprzejme!
 — Należało się, panie prezesie.
 — Należało się, czy nie, ale człowiek tak zajęty... pojmuje pan?
 — Rzeczywiście.
 Po opowiedzeniu tej znamiennej anegdoty historycznej prezes puścił się znowu kłusem, a z nim i niestrudzony pan Apolinary.
 — A dojdzie tam do czego?
 — Dojść musi choćby do zupełnego wniknięcia w nasze wzajemne desiderata. Choćbyśmy mieli siedzieć jeszcze trzydzieści godzin.
 — A co do tego, prezesie dobrodzieju, załatwienia najpilniejszych spraw wewnętrznych... macie też ciągłe narady?
 — Ach nie. Na to mamy sekcye, osobne organizacye, dzienniki. Czyż pan nie widzi zresztą olbrzymich postępów na wszystkich polach: w solidarności, w opinii, wszędzie?
 — Tak na oko... nie bardzo — zaryzykował pan Apolinary.
 Tymczasem prezes dobiegał już do mety.
 — Muszę pożegnać szanownego delegata.
 Pan Apolinary zapałał wyrazistą żądzą wzięcia udziału w tem trzydziestogodzinnem posiedzeniu. Miał już się przymówić, gdy prezes go uprzedził:
 — Gdybym pana spotkał przed początkiem