Strona:Józef Weyssenhoff - Narodziny działacza.djvu/21

—   15   —

bory przelać na grono osób wybranych z wybranych.
 Wtrąca się kolega Kotulski z gładko wypowiedzianym maleńkim dodatkiem:
 — I temu ciału centralnemu powierzyć ster spraw krajowych.
 — Bagatela! — nie mógł powstrzymać okrzyku pan Apolinary.
 Ale czując na sobie badawcze spojrzenie obu kolegów, pomiarkował się:
 — Więc to niby... komitecik centralny?
 Odpowiedział Kotulski:
 — Tak... sługa sług narodowych... surrogat w pilnej potrzebie.
 Ale Hyc dumnie się uśmiechnął.
 — W każdym razie jest to komitet, który stoi na straży dobra publicznego. Należy mu się co najmniej — uznanie. Wyście nas wybrali, my — czuwamy.
 — »My!«
 To pojęcie pozyskał pan Apolinary nareszcie dla swej niezaprzeczonej świadomości. Chociaż nie zadrżał (gdyż był rycerskiego pochodzenia), zrozumiał, że ma do czynienia z panami, którzy są lub będą członkami komitetu, a przynajmniej z ramienia jakiejś potęgi są tutaj przysłani.
 Wymowa zaś pana Hyca płynęła dalej:
 — Przełomowe czasy wymagają akcyi sfornej i szybkiej. Gdy każdy dzień wschodzący przynosi