Strona:Józef Weyssenhoff - Narodziny działacza.djvu/46

—   40   —

 Dworzec kolejowy miał pozór jeszcze mniej gościnny, niż zazwyczaj. Panowała tu dzisiaj dziwna ospałość; nikt nie rzucił się do wagonu po ręczne manatki. Aż pan Apolinary, poznając tragarza, krzyknął niecierpliwie przez otwarte okno:
 — A cóż u licha, Stanisławie, ruszycie się?! Obżarł się skurczybyk i przytomność stracił! Stanisław ruszył się wprawdzie po kuferek, z nizkim ukłonem, ale miał minę mocno zafrasowaną.
 — Jaśnie pan do »Saskiego«?
 — A gdzieżby?
 — Tylko, że dzisiaj trudno będzie... Doróżki nie przyjechały.
 — Doróżki?! — cóż to u was Wielkanoc? czy co?
 Stanisław blado się uśmiechnął:
 — He, he... proszę jaśnie pana. Kazali im znowu sztrajkować.
 — Kto kazał?!
 — Ich tam jakieś »naczalstwo«.
 — A niech ich... — chciał przekląć pan Apolinary, ale się pomiarkował, zwłaszcza, że na peronie stał, nieruchomy jak posąg, żandarm kolejowy, a około pociągu kręciło się kilka postaci odartych, głodnych i zuchwałych, należących może także do jakiejś władzy wykonawczej.
 Nie było innej rady, jak wziąć kuferki do rąk