Strona:Józef Weyssenhoff - Narodziny działacza.djvu/78

—   72   —

linary, wstyd szlachcicowi żebrać... ale jak czasem obsiądą człowieka kłopoty i terminy...
 Pruszczyński poruszył kilka razy grzdyką i zapatrzył się w wytarty, leżący pod kanapą dywan tak wymownie, że i pana delegata zdjęło proste, niezależne od komitetu, wzruszenie. Przypomniał, że ma wielu znajomych radców Towarzystwa Kredytowego, że w ostateczności mógłby sam pożyczyć sąsiadowi sumkę. Wziął go więc za rękę i rzekł:
 — Urządzi się to, panie Adamie. Albo raty do następnego terminu, albo... już ja to biorę na siebie.
 Pan Adam ścisnął serdecznie podaną mu rękę.
 — Nie wątpiłem nigdy, że zacny z was sąsiad, panie Apolinary. A otwarcie mówiąc, nabieram przekonania i do waszej zbiorowej roboty, skoro pan w niej jesteś.
 — Toż to, dobrodzieju mój, akcya czysto obywatelska, nasza!
 — A no widzę.
 — Więc, co tam długo gadać, zapisać sąsiada do naszego grona? co?
 — Jak sobie chcecie.
 Uściskali się, podpisali. Świeży akt użyteczności publicznej był dokonany.
 Oczywiście nowy stowarzyszony dopytywał się o swe obowiązki.