Strona:Józef Weyssenhoff - Narodziny działacza.djvu/98

—   92   —

skawki. Pan Apolinary, nie pominąwszy żadnej potrawy, ani napoju bez pochwały — stosownie do reguł dobrego wychowania — zapragnął przymieszać do tej ostatniej pochwały jagód słodką alluzyę do pani Melanii.
 Przechylił się uprzejmie do jej krzesła i rzekł z lubością:
 — Truskawki... jak buziaki.
 Mela zafalowała kibicią i odrzekła:
 — A przesadzaliśmy je z Rysiem własnoręcznie tej wiosny. Te same łapki je sadziły...
 Wyciągając do sąsiada obie ręce wypieszczone, przechyliła się ku niemu i dodała, niby dziecko, które przychodzi na skargę:
 — Żeby pan widział, jakie były cza-arne...
 Apolinary zaś, poruszony do żywego, jął udawać troskliwą niańkę:
 — Oj, joj, joj... biedactwo!
 Ucałowanie obu łapek, po zgrabnem przetarciu wąsów, zakończyło to ładne rozrzewnienie. Ale gdy ochłonął, odchrząknął i powrócił okazale do swego poważnego charakteru, pan delegat zadał sobie pytanie, które wkrótce głośno powtórzył:
 — To pani dobrodziejka już od wiosny w Garbatce?
 — Ach tak... ach nie... byłam tu chwilowo i na wiosnę.
 Nie uszły bystrej uwagi Apolinarego pewne niedokładności w odpowiedziach pani Melanii. Ale