Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/111

—   109   —

 — Gdzież tam! nauczysz się przy pierwszej wyprawie. Rannych szukamy na pobojowisku, bierzemy nie na plecy, lecz na nosze, a do opatrywania są lekarze i siostry. Zobaczysz.
 — Dzięki Bogu! — odetchnął Celestyn. — Więc sądzisz, że mogę? — że przecie coś, gdzieś w tej wojnie... Bo tak się błąkać i wiedzieć, że się jest zerem — męczarnia!
 Zaczął Sworski dawać Łubie pierwszą lekcję obowiązków lotnego sanitarjusza, gdy zabrzmiał dzwonek od drzwi wchodowych.
 — Aha, to dobrze — rzekł Sworski, idąc do drzwi.
 — Czy dobrze? — powątpiewał Łuba — ktoś przeszkodzi.
 — Bynajmniej — sam będziesz rad — to panna Zofja Czadowska — poznaję po dzwonku.
 Celestyn porwał się z fotelu, włosy i brodę doprowadzał do porządku przed spotkaniem tak doniosłem.
 W istocie weszła do pokoju panna Czadowska w ciemnej sukni i kapeluszu, znanych z Rudników, tak samo pogodna i promieniejąca z oczu dobrą wróżbą. Łuba ucałował nabożnie jej rękę, według zwyczaju ustalonego na niezapomnianych letnich wakacjach.
 — Bardzo się cieszę, że pana spotkałam.
 Usiadła przy biurku swobodnie, po koleżeńsku.
 — O czem tu panowie radzicie? — Proszę sobie wyobrazić, że Celestyn chce zostać „lotnym“ w naszym Czerwonym Krzyżu — odrzekł Sworski z odcieniem żartobliwym.
 — Doskonale — odpowiedziała Zofja poważnie.