Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/112

—   110   —

 — Tak niby... zaczynam — poderwał się Łuba, jak do lotu — ale może i... podołam — przybrał wyraz twarzy zacięty.
 — Wcale nie wątpię — — pewnie razem z panem Tadeuszem?
 — Spiskujemy właśnie, aby tak było — dorzucił Sworski.
 Łuba cieszył się wyraziście, że pozyskał tak upragnioną aprobatę.
 — A teraz mój interes do pana Tadeusza — rzekła Zofja: proszę mi dostać salę, choćby salkę, w waszym klubie, albo gdzie indziej, dla moich dzieci. Dwie już sale zajęto mi na lazarety. Rozumiem, że to potrzebne i pilne, ale moja robota także iść musi.
 — Pomyślimy — odrzekł Sworski.
 — Niema czasu; sala potrzebna na jutro.
 — Musi zatem być — poddawał się Sworski słodkiej tyranji przyjaciółki.
 — Musi być — powtórzył Łuba z niezłomnem przekonaniem.
 — Ano, to może wynajdziesz taką salę, Celestynie? — zapytał Tadeusz na żarty.
 — Jabym zaraz... choćby swój pokój.
 — A wiesz, naco sala potrzebna?
 — No, słyszę: dla dzieci.
 — Na szkołę.
 — Tak — to mój pokój za mały — pięć na siedem łokci. — — Można gdzieś... do kogoś... Wydębię!
 — Nie, dziękuję, panie Celestynie — rzekła panna Zofja z miłym uśmiechem. — To już funkcje regu-