Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/137

—   135   —

nazwisko i przynależność wojskowa w naszym pociągu sanitarnym — rosyjskim.
 — Rozumiem — poddany rosyjski — mogliby go...
 Celestyn naszkicował tragicznie ruch powieszenia.
 — Zatem trzeba się dobrze namyśleć, co z nim poczniemy. Do pociągu wracać z nim niepodobna.
 — Może gdzie jaka chata leśnika? — proponował Łuba.
 — Romanse! — Gdzie chata? — Jaki będzie leśnik?
 — Poczekaj! — trzasnął się w czoło Celestyn — odwieziemy go do jego domu, do Inogóry.
 — Hm... — chrząknął Sworski i zamilkł.
 Ale projekt, oglądany zewszechstron, zdawał się trafnym.
 — Niełatwe to — pociąga za sobą konsekwencje i dla nas, jednak... nie widzę nic lepszego.
 Teraz Celestyn, przez skrupulatność, zaczął powątpiewać o swoim pomyśle:
 — Może on zaraz potrzebuje lekarza? — — On śpi, powiadasz? Może omdlał z wycieńczenia?
 — Nie — odparł Sworski stanowczo — opatrzył go i uśpił jeden wielki lekarz. — — Jeszcze ci nie powiedziałem...
 Tadeusz tak zmienił wyraz twarzy i spojrzenie natężył, że Celestyn, bardzo wrażliwy, spojrzał na przyjaciela, jak zamagnetyzowany.
 — Kto?
 — Oddał mi go pod opiekę ten zakonnik, którego kazania słuchaliśmy obaj wtedy — — w nocy.
 — Ten prorok dobry?