Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/14

—   12   —

 Gimbut uśmiechnął się także, bo w sprawach literackich ufał znawstwu żony.
 Drugi cień nie rzekł nic, zdjął tylko kapelusz i wsparł się pochyło na lasce, że zaś był nadmiernie wysoki, przekreślał krajobraz kształtem jakiegoś pnia we środku drogi, który podparto z obawy, żeby się nie przewrócił.
 — Skąd to panowie wracacie? — zapytał Gimbut.
 — Zawiadowca zaprosił nas na imieniny. Dużo ludu wszelakiego — paru starszych majstrów — demokratyzacja! Ja to wszystko muszę znać, — to się przyda. Były i panienki...
 — Aa? były panienki? — podkreśliła dyrektorowa.
 — O, bardzo porządne panienki.
 — Po... o...rządne panienki! — zawołał długi towarzysz.
 Skoro przemówił, poznali wszyscy, że jest mocno podchmielony.
 — Idź spać, Celsjuszu! — zakomenderował Rewiatycki.
 Celestyn Łuba, kolos piśmiennictwa polskiego, powiedział tylko grobowo: „do — o — branoc“ i rzucił się w cień, który pokrył meandry jego odwrotu.
 — Już chyba wszyscy pójdziemy? — rzekł Rewiatycki.
 — My czekamy na nowych gości. — Jabym się jeszcze przeszła po ogrodzie — zawołała ochoczo pani Adela.
 Gimbut nie protestował, tylko zaznaczył, że on w każdym razie ma dosyć dziennych przechadzek, bo rozparł się jeszcze wygodniej w fotelu.