Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/146

—   144   —

 Wcale nie rekwizycja — tłumaczył Sworski — tylko w lesie zdarzył się przypadek. Jeden młody pan złamał nogę — leży tam — trzeba go odwieźć do domu, przez Oblęgorek. Dobrze wam zapłacimy.
 — Tyli szmat drogi — mruczał już chłop łagodniej, dla proporcji. Pójdę chyba zapytać somsiada.
 Wszedł do chaty prawdopodobnie swojej i poradził się żony, bo dolatywał głos kobiecy. Wyszedł po chwili i zapytał:
 — A gdzieby jechać? najpierw do lasu?
 — Do lasu.
 — To i siana tyle nie potrzeba?
 — Możecie go ująć, byle wygodnie było leżeć rannemu.
 Chłop odwiązał powąż przygniatający siano, zwalił połowę ładunku na podwórze; przywiązał sznury między luśniami pod siedzenia. Obaj ze Sworskim ruszyli ku lasowi.
 Widok leżącego na noszach Bronka widocznie wzruszył gospodarza.
 — Że to chyba z wojny?... — rozglądał się po twarzach, szukając wyjaśnienia. Dwóch takich moich poszło...
 — Z wojny, czy nie z wojny — odrzekł Sworski — ale dzielny Polak w nieszczęściu. Trzeba mu pomóc.
 — Tak i wypada — odrzekł gospodarz przekonany.
 — Wieleż chcecie za odwiezienie nas do Oblęgorka?
 — Nie będę się o taką rzecz targował. Dacie mi wódki na postoju w pół drogi. A może tam moim synom Bóg da odpłatę, jeżeli się zdarzy.