Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/226

—   224   —

powiadomienia — i poszedł ich śladem. Wykonał kilka pociesznych gestów magicznych.
 — Wysoki?
 — Tak — tak.
 — Bardzo wysoki? tego wzrostu, co pan?
 Młody Hornostaj, niepospolicie wyrośnięty, na którego wskazywał Rewiatycki, ucieszył się i potwierdził.
 — Piękny?
 — Tak — odpowiedziała odważnie sama tylko Hanka.
 — Brwi ma gęste, zrośnięte nad nosem, jak zarys przyłbicy?
 — Tak — odpowiedziało pa rę głosów zdziwionych.
 Teraz Adachna udał człowieka olśnionego wizją:
 — Widzę go... Na wspiętym koniu święty Jerzy w ułańskim mundurze... Nazwisko jego pochodzi od Ryby...
 Panny spojrzały po sobie, naprawdę zdumione.
 — Bronek Linowski — wypowiedział Rewiatycki z niezachwianą pewnością.
 — Jakim sposobem pan zgadł?
 — Ha! na coś się zda być poetą i przenikać myśli bliźnich.
 — Ale pan go zna?
 — Znam i nie od wczoraj. Widywałem go jeszcze przed wojną w pałacu jego rodziców, w Radomskiem.
 — Tak, Inogóra leży w Radomskiem — potwierdził młody Homostaj.
 — A pani go zna dobrze? — pytał Rewiatycki.