Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/234

—   232   —

 — Pan i tutaj nie chce ze mną rozmawiać?
 — Owszem, bardzo mi miło. Tylko nie chciało mi się zgadywać, jak odgadł Rewiatycki, o kim pani pomyślała.
 — Ach tak... naturalnie. — Jak to przyjemnie mówić z literatami! zawsze powiedzą coś niepowszedniego.
 Jednak panna zrozumiała, że ją starszy literat traktuje nieco protekcjonalnie, a Tadeusz spostrzegł, że ona to spostrzegła, więc chciał naprawić wrażenie:
 — Zgadywałbym i ja chętnie wtedy, o kim pani myślała, ale nie słyszałem rozmowy. Więc nie mając żadnych materjałów...
 — Dostarczyłabym panu materjałów, gdyby pan zechciał... — rzekła Hanka ciszej i mniej swobodnie.
 Zmiana tonu zwróciła uwagę Sworskiego:
 — Czy pani serjo chce mnie o coś zapytać?
 — Chciałabym... i nie boję się. To jest... boję się trochę pana, ale mam do niego zaufanie.
 — Niech zatem pani pozbędzie wszelkiej bojaźni, a będzie miała zupełną słuszność.
 Spojrzał jej prosto w oczy, prawie surowo, jednak życzliwie, a ona wytrzymała to spojrzenie bez koldeterji, — i miała już powiedzieć, gdy zaległa koło nich chwila ciszy. — Znowu urosły gwary rozmów; wtedy odezwała się cicho i nieznacznie:
 — Czy pan zna Bronka Linowskiego?
 — Znam — odpowiedział. Zaskoczyło go niespodziewanie to nazwisko.
 — Zna go pan oddawna?