Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/24

—   22   —

Dowiedziała się już zresztą, że był gdzieś tam profesorem literatury indyjskiej.
 — Niech pan siada! — Przecie i ja jestem długa — no, nie taka jak pan — ale siedzę wygodnie.
 Łuba usiadł w przyzwoitem oddaleniu od pięknej sąsiadki.
 — Rewiatycki ma talent? prawda? — zapytała panna Zofja.
 — Oo! — rozmachiwał rękami — Rewiatycki?! — pogładził wzdłuż półłokciową brodę — taak, bez wątpienia.
 — To przyjaciel pana?
 Celestyn wykonał znowu szereg ogromnych poruszeń ramionami i twarzą, młodą jeszcze, której fałdy chodziły jak fale i zmieniały co chwila wyraz pięknych choć zmęczonych oczu. Pasował się widać ze słowami, nie przychodzącemi na zawołanie. I rzekł wreszcie, jakby zniechęcony:
 — Tak... przyjaciel.
 Zofja, po krótkim namyśle nad powodem tak trudnego szukania najprostszych wyrazów, zagadnęła o co innego:
 — Chciałabym poznać coś z pism pańskich, a przyznaję się ze wstydem, żem nie czytała. Pan się specjalizuje w literaturze indyjskiej? To ciekawe.
 — Pisało się, gadało... to są... studja.
 — A nie można tego dostać?
 — Co tam było — wyczerpane, przepadło. I dobrze, że przepadło. Ja jeszcze dla pani napiszę.
 — Coś w rodzaju, jak Rewiatycki?
 — A, uchowaj Boże!