Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/248

—   246   —

rozmowy, Hanka utraciła trochę kurażu wobec niezwykłości tej niewinnej, a przecież umówionej schadzki. Ale przymrużenie oczu, niejaka bezcelowość ruchów i uśmiechów dodawały jej tylko wdzięku. Sworski zrozumiał, że sam musi zacząć o temacie kapitalnym.
 — Mamy ciągnąć dalej wczorajszą rozmowę? nieprawdaż?
 — Tak... jeżeli pan łaskaw. Pomyślałam dzisiaj, żem może niestosownie wczoraj tak pana napadła z mojemi zapytaniami.
 — Przecie pani nie żartowała? — nie mówiła byle coś powiedzieć?
 — Gdzież tam!
 — Więc postąpiła pani bardzo stosownie, bo mnie losy Bronka Linowskiego bardzo interesują, a straciłem o nim powiadomienia oddawna. Niechże się dowiem najprzód, co pani wie o nim z ostatnich miesięcy?
 — Jest w pierwszym pułku ułanów polskich. Bił się bardzo dzielnie pod Krechowcami. Ale potem... nic nie wiem.
 — Więc jest zapewne w tym samym pułku, a ponieważ od szarży Krechowieckiej upłynęło niewiele czasu i o nowych utarczkach nie słychać, zatem nic się chyba nie zmieniło.
 — Tak, ale jabym chciała... czy ja wiem?
 — Proszę mówić zupełnie otwarcie. Ma pani we mnie zaufanego słuchacza.
 — No, więc powiem poprostu: chciałam mówić o nim z panem, skoro widzę, że go pan lubi.