Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/268

—   266   —

 — No tak... bardzo podziwiam... I cóż ja mam z tem zrobić?
 — Musi pan przecie wiedzieć, jak to posłać do Mińska?
 — Do Mińska?! — Ja zbieram, a raczej dopiero zbierać będę na formacje pod Kaniowem.
 — A nie! stanowczo nie! — zawołała Hanka — to musi pójść na pierwszy korpus, do Mińska.
 Zarumieniła się mocno, a z oczu jej tryskała żałość i obawa, że jej piękny plan może nie udać się.
 Tadeusz łatwo wyczytał to wszystko i odgadł serdeczny zamiar panienki. Zaczął więc mówić jak najłagodniej:
 — Może da się to wykonać — ale wątpię, aby tam przyjmowano dary w przedmiotach. — — Generał Dowbor ma podobno subsidia rządowe, na których poprzestaje.
 — Czy można odmawiać? — Jakże ja inaczej się przyczynię do formacji... tamtego wojska? — mówiła Hanka, na dobre rozżalona.
 — A pani bardzo chce się przyczynić? — pytał Tadeusz z dobrym uśmiechem.
 — Naturalnie, że chcę — — mówił mi pan przecie, że to doskonały projekt — i tak samo Bronek...
 — Trzeba zatem napisać do Bronka Dmowskiego z zapytaniem. Niech pani napisze.
 — Czy ja mogę? — nigdy do niego nie pisałam.
 — Tu już pani musi sama rozstrzygać.
 Hanka wahała się, niezupełnie zadowolona z obrotu, jaki brała sprawa. Błysł w jej oczach inny pomysł: