Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/298

—   296   —

z Polski, przez Szwecję. Poczty i koleje zaczynają funkcjonować fatalnie. Wogóle jest chaos — i w mieście niepokój. Lepiej, aby panie nie wychodziły na ulicę.
 — A panowie mogą?
 — Zawsze nam łatwiej.
 — Właśnie papa wybiera się na posiedzenie wieczorne. — — Papo! pan Sworski mówi, że są niepokoje w mieście.
 — Czyż doprawdy? — wczoraj wracałem późno — było cicho.
 — Słyszałem — rzekł Sworski — o zapowiedzianem na dzisiaj wystąpieniu bolszewików. Co to ma być? nie wiem. Od naszych dziennikarzy trudno się dowiedzieć. Nie tkwią w tutejszych robotach — co i lepiej — a telegramów już nie otrzymują wcale.
 — Poczekajcie! — rzekł Łabuński — zatelefonuję do znajomego członka magistratu; jest teraz zapewne w mieszkaniu.
 Telefonistka długo nie odpowiadała.
 — Masz tobie — — jest jakiś popłoch — słychać gwary, ale nie łączą.
 Aha! — 17.25.
 Po chwili rozmowy oznajmił Łabuński:
 — Są niepokoje. Powstrzymano przed godziną demonstrację jakichś drabów zamiejscowych. Ustawiono armaty przed Bankiem Państwa i Arsenałem.
 — Ładne rzeczy! — przerwała pani Łabuńska.
 — To już było i skończyło się na niczem — uspakajał mąż. — Jednak tłum jest wzburzony. Lepiej nie wychodzić z domu wieczorem. Jeżeli panowie