Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/301

—   299   —

kieszeni, pełnej wielkiego browninga i błyskając ogniem ze swej rudo-szarej płyty twarzowej, przez złote okulary.
 Spojrzeli po sobie Tadeusz z Celestynem. Nie było rady, trzeba było dotrzymać obietnicy.
 — Dyżur panów wypada od 8-ej do północy, w tej tu sieni.
 — Dobrze.
 Weszli trochę wyżej na schody i przystanęli.
 — Masz tam co do jedzenia, Celestynie?
 — Trzy surowe jajka.
 — A ja tylko alberty.
 — To mało.
 — Chodźmy na herbatę do Łabuńskich.
 Wytłumaczyli zatem dostojnemu dowódcy straży, że idą tylko przez podwórze do sąsiadów w tym samym domu i powrócą na termin.
 Ucieszyli się zrazu Łabuńscy z powrotu gości, ale gdy się dogadali do powodu wizyty, Stefan chwycił się za głowę:
 — Najgorzej, że i ja zapisałem się do tej głupiej „ochrany“! Ale co my mamy robić przy wejściach do domu? Przypuśćmy napad na dom. — — Żydzi uciekną zaraz — to pewnik — a my pozostaniemy z paru rewolwerami przeciw uzbrojonej bandzie?! — — Idjotyczne!
 — Papa tam nie pójdzie! — zawołały kobiety. — I panowie niech nie idą! To na nic.
 — Najprzód niema jeszcze żadnej awantury, a gdyby była na ulicy, dlaczego ma być napad na nasz dom? Na co to komu potrzebne? — uspakajał Sworski.