Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/319

—   317   —

komenderujący zachodnim frontem — taki to parszywy front, jak jego komendant! — dał rozkaz: zatrzymać pociągi za wszelką cenę! — Tak i zrobili: wykoleili dwa pociągi w biegu do Mińska. Kiedy wagony waliły się z nasypu, bolszewicy z zasadzki prali do pociągów z kulomiotów! — Tam i poległ pułkownik Maciejewski. — — Ot, żeby my tam byli blisko!
 — Niesłychane! — zawołał Bronek — to już nie zatargi, to wojna ze zdradziecką dziczą!
 — Podobno generał ma wypowiedzieć wojnę tym draniom?
 — Może będzie zmuszony — ale to rzeczy nie zmienia, bo wojna już jest i to wcale niepotrzebna.
 Woronicz niedobrze zrozumiał:
 — Chciałbyś bić się z Niemcami?
 — Chciałbym nareszcie bić się wyraźnie o Polskę! — zawołał Bronek porywczo.
 — Toż mówiłeś zawsze: formujemy się dla przyszłej Polski — —?
 — Tak — i hartujemy się nawet w walkach dzisiejszych. Ale czy my stąd wydostaniemy się, Zych? — Otacza nas całe morze wrogów — bo przecie nadciągają i Niemcy! Wojny na dwa fronty nie wytrzymamy.
 — W złym ty dzisiaj humorze, Bronek.
 — Tobie tylko mówię, Zych. Nie śmiałbym! tak się odzywać w większem gronie ludzi. Tem bardziej nie śmiałbym dawać rad naszemu generałowi.
 — No, ale mnie powiedzieć możesz, skoro już my z sobą po bratersku — co doradziłbyś generałowi?