Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/322

—   320   —

 — Literaci przeszli dzisiaj wcześniej na drugą stronę podwórza do Łabuńskich. Ogień armatni wzmagał się i rozrzucał pociski szerzej po mieście. Trzeba było znieść do kupy jakie kto miał powiadomienia i naradzić się.
 Gości przyjęła pani Łabuńska z niejakiem zakłopotaniem:
 — Doprawdy nie wiem, co będziemy dzisiaj jedli. Służby trudno już wyprawiać na ulicę, bo coraz niebezpieczniejsza. W kooperatywie lokatorskiej jest tylko mąka i sól. Mięsa w domu ani kawałka. Może panowie znacie jakie pobliskie źródło aprowizacji?
 — Mam u siebie dwa funty czekolady i butelkę likieru — odezwał się Celestyn nieśmiało.
 — Tego i nam nie brak — rozśmiała się pani Łabuńska. — Dziękujemy serdecznie. Mamy zapas słodyczy i w piwnicy jeszcze nie pusto. Ale mięsa i masła! Bez tego obiad niemożliwy.
 — Będziemy jedli z postem — zażartował Sworski.
 — A nie! — oburzył się Łuba — my możemy, ale pani, panienki!
 Wstał nagle i wyszedł.
 — Czy on poszedł po swoją czekoladę? — zapytał Stefan Łabuński.
 — Wątpię — odrzekł Sworski. — On pewnie poszuka mięsa. Gdy jemu strzeli do głowy jakie bohaterstwo, rzuca się oślep do wykonania.
 — Ależ to bardzo ładnie! — odezwała się Hanka.
 — Bardzo chwalebnie — potwierdził Sworski.
 W dwie godziny później Łabuńscy z gośćmi siedzieli przy obiedzie. Łuba przepraszał, że nie przyniósł