Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/326

—   324   —

murowanego domu. Nie brakło również zapowiedzi pocisków z gazami trującemi.
 Polacy zamieszkali w posiadłości Ginsburga znosili te strachy głównie do mieszkania Łabuńskich, które było centralą orjentacji, aprowizacji i życia towarzyskiego. Pomimo wszelkie optymistyczne tłumaczenia i kojące argumenty, których zwykle podejmował się Sworski, poważniały coraz bardziej twarze mężczyzn, a kobiety, którym wolno się bać, nie ukrywały już trwogi. Tylko Celestyn Łuba czuł się wcale dobrze w atmosferze kataklizmu.
 — Przecie wojna! bitwa! coś silnego! Inaczej krew krąży w człowieku.
 — Ale i coś ohydnie podłego — oponował Sworski. — Jakąż ty grasz w tem rolę, Celestynie?
 — No... widza. I to coś warte. Dotychczas widzieliśmy wojnę głównie w gazetach.
 — Winszuję ci wesołego usposobienia. Mnie taka wojna działa na mdłości.
 Nazajutrz, po obiedzie znowu u Łabuńskich, Sworski miał partykularną rozmowę z Hanką. Weszło we zwyczaj, że ci dwoje mieli z sobą tajemnice, dawno już odgadnione przez rodziców Hanki, którzy nie stawiali przeszkód cichym szeptom córki ze starszym i godnym zaufania mężczyzną.
 — Wie pan? mam list!
 — Od Bronka?
 — Nie tak dobrze. — Ale od jednej pani, która przed paru tygodniami jechała stąd do Mińska. Prosiłam ją bardzo, żeby się dowiedziała, co tylko będzie