Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/333

—   331   —

murach ku bramie, potem paru susami przesadził otwór i dalej idąc pod murami, dotarł do przedsionka gmachu, gdzie mieszkali Łabuńscy. Winda była oczywiście nieczynna. Jednem tchem wbiegł Sworski znowu na najwyższe piętro.
 Zastał całą rodzinę w przedpokoju, zaniepokojoną i właściwie bezradną.
 — Ach, panie kochany! — — Biją tam w wasz front?
 — Biją, szanowna pani. Rozwalili nawet mój pokój.
 — I cóż? nic się panu nie stało?
 — Jak pani widzi.
 — A panu Łubie?
 — Także nic. Cuci tam dziewczynkę omdlałą.
 — A pan do nas! Dziękujemy serdecznie. — I co robić?
 Odezwał się Łabuński:
 — Ja sądzę: siedzieć na miejscu. Nasz dom nie jest tymczasem wystawiony na pociski.
 — Jestem tego samego zdania.
 — Bo kobiety się boją, że dom runie, albo dach się zapali.
 — Dom nie runie tak łatwo — odrzekł Sworski. — Widziałem już rany murów zbliska — mocna ta nasza cytadela. A co do zapalenia dachu? — czy ja wiem? — Czekajmy, aż się zapali, wtedy czas będzie na ucieczkę. Bo najprzód niema dokąd uciekać. Z tamtego domu ludzie tłoczą się do piwnic. — — To nie ma sensu.
 — I gdybyśmy opuścili mieszkanie — dodał Stefan Łabuński — mogliby łatwo odwiedzić nas złodzieje.