Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/343

—   341   —

potrzeba. Rozsiedli się potem wygodnie na fotelach w salonie, zdając wogóle robotę na towarzysza dowodzącego, który sam jeden tylko się odzywał:
 — Wasze dokumenty! Wszyscy dobyli z kieszeni pasporty. Towarzysz namyślał się przez chwilę, czyj pasport przejrzeć. Obrał sobie Celestyna Łubę:
 — Cóż ty taki długi? — zażartował równie poufale, jak dowcipnie.
 — A już taki wyrosłem — odpowiedział Celestyn.
 Drab oglądał pasport przydługo i mozolnie. Następne przejrzał bardzo szybko, widocznie tylko dla pozoru. Raz jeszcze spróbował się nasrożyć:
 — Kto z was jest przebranym oficerem?
 — Nikt nie służył w wojsku podczas obecnej wojny.
 — A nie ukrywacie tu jeszcze kogo?
 — Proszę przeszukać — odrzekł Stefan Łabuński.
 — Nu, ładno... Pójdziem, towarzysze. Jeszcze nam robota w tym sobaczym domu. Końca nie widać.
 Wysypali się z mieszkania. Nikt nic nie odkrył podejrzanego; żaden nic nie ukradł.
 Gdy już kroki przebrzmiały po schodach, mieszkańcy najwyższego piętra spojrzeli po sobie z radosnem zdziwieniem.
 — Ależ to baranki! — odezwał się pierwszy Łuba.
 — Dzięki Bogu, że się tak obeszło! — zawołała Pani Łabuńska, składając ręce do dziękczynnej modlitwy.
 — Zobaczymy dalej... — mówił Stefan Łabuński.
 — Udało się — rzekł Sworski niewyraźnie.