Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/344

—   342   —

 Ale wszyscy poczuli ogromną ulgę i w radosnem usposobieniu zasiedli do śniadania, do którego choć brakowało świeżego chleba i wielu innych dodatków, było przecie rozkoszne. Jakże! po przebytej szczęśliwie rewizji bolszewickiej i wśród ciszy okolicznej, zaledwie gwarzącej szmerami kilku głupich strzałów z ręcznej broni!
 Jednak pod koniec śniadania usłyszano spazmatyczny, rzewny płacz kobiecy z sąsiedniego kredensu.
 — To Paulinka tak lamentuje. Co się stało?! — rzekła pani Łabuńska troskliwie, wstała od stołu i przeszła do kredensu.
 Ale że drzwi pozostały otwarte, rozmowa i widok uraczyły wszystkich siedzących przy stole jadalnym.
 — Nie chcę tu być, nie chcę! — wołała pokojówka, zanosząc się od płaczu — tu zabijają ludzi!
 — Gdzie? kogo?! — Zastrzelili go na podwórzu — — widziałam! Rzucili z mostu na dół — leży tam!
 — Kto? — — Uspokój się, Paulinko!
 — Co on im był winien? — wytaszczyłi z piwnicy i zaraz pod ścianę!
 — Mówże wyraźnie, bo nie rozumiem.
 — Oficera „praporszczyka“. Schował się do piwnicy.
 — Znałaś tego oficera?
 — Nie znałam. Ale jakże?! Człowieka w moich oczach mordują! Ja nie chcę, nie chcę! Pójdę sobie stąd!
 — Bredzisz, dziecko. — Dokąd pójdziesz? — A ten oficer może im co i zawinił?