Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/379

—   377   —

 — Panowie nie poznają? — — porucznik Woronicz.
 — Ach, jakżeż! w przeszłym roku — z rotmistrzem Linowskim. Ale pan nie w mundurze.
 — Rozformowali, panie. — Cóż? trzeba było — ja nie winien. I generał Dowbor nie winien.
 — Wiemy, znamy tę sprawę — mówił Sworski pośpiesznie — trudno było poświęcić cały korpus na walkę beznadziejną...
 — W wojnie my byli z bolszewikami — — wściekli na nas za Osipowicze, gdzie wzięli w skórę porządnie — a z drugiej strony cała siła niemiecka i rozkaz niby naczelnego dowództwa.
 — Tak, tak, wiemy.
 Urwali tę rozmowę, bądź co bądź bolesną.
 — Wspomnieliście panowie o Linowskim. — Z nim niedobrze.
 — Jakto? Co się stało?
 — Wiadomo może panom, że on zawsze chciał do Francji? Kiedy rozformowano nasz pułk, on poszedł.
 — Dokąd?
 — Poszedł na Murman, jak tamci z generałem Mazowieckim.
 — Czyli: z Hallerem?
 — On-że i Haller. — Linowski poszedł tylko z ordynansem, ale później, niż tamci. — Jemu trudniej było — bo przebierz pan jego za bolszewika, takiego pięknego oficera — fizjognomja u niego nie chłopska.
 — Ach, więc poszedł w przebraniu?
 — I tamci w przebraniu. Gdzieby teraz bolszewicy przepuścili polskiego żołnierza? Cierpieć nas nie mogą. Zadaliśmy im pieprzu.