Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/380

—   378   —

 — A pan mówi, że z nim źle? Więc cóż takiego? — badał niecierpliwie Łuba.
 — Jaż nie mówię na pewno. Może Bóg ochroni. Tylko w tem bieda, że ordynans miał wrócić do Mińska, kiedy Linowski siądzie na pociąg — a ordynans nie wrócił.
 — Nie wrócił?!
 — Ot cała historja.
 — Niepokojąca, przyznaję — rzekł Sworski.
 — I to jeszcze bieda, że Linowski po rosyjsku niebardzo. — — Mówi, ale akcent u niego nie ten. W ostatnim miesiącu ja jego uczyłem.
 — To on już dawno nosił się z tym zamiarem?
 — Dawno. A głównie odkąd generał zaczął gadać z tą warszawską Radą. Ona nam pecha przyniosła we wszystkiem. Do niej jechał nasz pułkownik Mościcki, kiedy go bolszewicy pochwycili i zamordowali. Żeby my z nią wcale nie gadali... et!
 Urwał i machnął ręką. Sworski i Łuba nie chcieli również przedłużać rozmowy o demobilizacji, pełnej tragicznych wątpliwości i niewczesnych żalów.
 — Pan porucznik przyjaźni się z Linowskim? — zapytał Sworski.
 — Więcej roku w jednym pułku, a od jesieni mieszkaliśmy w jednym pokoju — w Dukorze, w Mińsku, w Bobrujsku. — W Kijowie widziałem, że i panowie z nim dawni znajomi. Dlatego chciałem donieść.
 — Dziękujemy. Bardzo serdecznie obchodzi nas los Linowskiego. To wzorowy polski oficer.
 — Że i drugiego takiego nie naleźć — odrzekł Woronicz stanowczo i pochmurnie.