Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/432

—   430   —

 Pani zajęła się podaniem herbaty, a Sworski wypytywał Rewiatyckiego przyjaźnie:
 — Więc pozostałeś pan jednak w wojsku, panie Adamie?
 — Nie z powołania — odrzekł wesoło Adachna — sam mógł mistrz zauważyć, że nie wyrywałem się do wojska w początku wojny.
 — No, inne były szeregi — tłumaczył uprzejmie Sworski. — A teraz czuje się pan dobrze w wojsku polskiem?
 — Jak ryba w wodzie. Przywykłem do munduru i już się w nim tu i ówdzie, to i owo zdziałało.
 — Prawda, jest pan już... — oglądał Sworski epolety Rewiatyckiego.
 — Majorem, do usług.
 — I z jakiemś przeznaczeniem czynnem?
 — Jestem oficerem łącznikowym pomiędzy dwoma ministerjami: spraw wojskowych i spraw zagranicznych.
 — Doprawdy? jest taka funkcja?
 — Dla mnie ją stworzono — odrzekł Adachna lekko, lecz z nietajoną dumą. — W Sprawach zagranicznych służę za tłumacza do języków romańskich.
 — Tak pan expedite umie po włosku?... po hiszpańsku?
 — Nauczyłem się. Gdy kto zna łacinę i francuski — furda! — strzepnął palcami.
 Po tak świetnie wytrzymanym egzaminie Rewiatycki przeszedł do ofenzywy indagacyjnej:
 — Ależ państwo siedzicie tu zupełnie incognito! Nigdzie Was nie widać.