Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/435

—   433   —

kuję, panie Adamie, za przyjazną pamięć. Jaki i gdzie ma pan telefon?
 Rewiatycki podał aż trzy numery telefonu. Pożegnano się z obustronną okazałością uczuć.
 Gdy gość wyszedł, poczęto o nim dyskutować, co się zdarza prawie zawsze, gdy gość nasuwa wątpliwości.
 — Widujesz ty tego świetnego majora, Celestynie? — zapytał Sworski.
 — Przyznam się Wam jednym... jako ludziom najgodniejszym... że unikam go.
 — Dlaczego znowu? — w trąciła Zofja — wesoły, zabawny i nie można mu chyba nic poważnego zarzucić?
 — Właśnie, że nic poważnego — odrzekł Celestyn. — Ja wolałbym, żeby on popełnił kiedy jaką zbrodnię.
 — Jakto? dlaczego?
 — Bo mógłby wycierpieć karę, opamiętać się i poprawić. A z tych swoich wdzięków on się już nie poprawi.
 Zaśmiał się szczerze Tadeusz:
 — Dobrze go rysujesz! — — Ale straszliwy już z ciebie grymaśnik.
 — Pozwól, drogi mój! — Dlaczego on naprzykład nosi mundur? — Przecie on w nim wygląda, jak małpa w ornacie.
 — Nie przesadzajmy, kochany panie! Wcale dobrze w nim wygląda.
 — Ja mówię pod względem moralnym, pani najdroższa. Że on tam włożył niegdyś mundur sanitarjusza rosyjskiego, aby się wykpić od służby frontowej