Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/442

—   440   —

i wyszła z pokoju. Wyjście to było tak jakoś wymowne, że Sworski zaryzykował pytanie:
 — Czy ciągle pamięta?...
 — Ach, panie — rzekł Stefan Łabuński porywczo, ale zarazem boleśnie — to jest nieszczęście!
 — Że pamięta? — zagadnął Sworski.
 — Właśnie! Gdybyśmy żyli dawnemi projektami... dawnemi marzeniami, wszyscy wstąpilibyśmy chyba do klasztoru, albo jeszcze głębiej. Trzeba żyć pomimo wszystko, panie. — — Tereska wyszła za porządnego człowieka, Wapowskiego; mają ładny majątek w Lubelskiem.
 Odezwała się pani Łabuńska:
 — Żeby pan, panie Tadeuszu, pomówił z Hanką i wybił jej z głowy ponure myśli. Pan miał na nią taki wpływ pokrzepiający. — — A ona rzeczywiście przemyśla o klasztorze!
 — Słyszałem o tem. Rozmawiałem z Linowskim w Inogórze.
 — Ach, to już się rozniosło — — westchnęła pani.
 A pan Łabuński inaczej zareagował na oświadczenie Sworskiego:
 — Aa, był pan w Inogórze. — Jakże tam? Wielkie spustoszenia?
 — Znaczne i po wierzchu. — Ale nie rozmawialiśmy o tem z prezesem. Sam on wywołał rozmowę o synu, którego ja widziałem jeszcze w Kijowie, w krechowieckim mundurze, a on, ojciec, już go takim nie oglądał.
 — To najnieszczęśliwsi ludzie, Linowscy! — zawołała pani Łabuńska. — Stracić jedynego syna i nie wiedzieć nawet, gdzie leżą jego kości!