Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/47

—   45   —

te okno strumieniem przytłumionych tonów klawikordu.
 Celestyn, zaledwie rozczmychany, usiadł na pościeli, w postaci zaśnieżonego pagórka, po którym spływały rude zarośla brody. Rękoma objął kolana.
 Wtem zdaleka doleciał spazmatyczny ryk buhaja.
 Celestyn rozśmiał się głośno.
 — Co ci tam? — zapytał Rewiatycki, nie odrywając oczu od lustra — czy ci we śnie jaki bałwan indyjski powiedział przypadkiem co dowcipnego?
 — Nie... bo widzisz... budzą mnie głosy anielskie — wiole. To ty walca gwiżdżesz z wróblami. Wtem odpowiedź byka basem... jakby wam na brawo ozór wywiesił!
 Udał głos buhaja i rozśmiał się znowu rozgłośnie.
 — Cicho, Cels! nie rób z domu obory! Ludzie już wstali. Słyszę na werendzie głos Adeli, który się zlewa z kwakaniem kaczek.
 Po chwili namysłu odezwał się Celestyn poważnie:
 — To ty nie lubisz pani Adeli?
 — Znudziła mnie baba.
 — Odkąd?
 — Od-kąd?! Od wczoraj, od przedwczoraj i wogóle od za wielu razy.
 Łuba spojrzał na Rewiatyckiego zupełnie już zgorszony. Chciał przerwać te konfidencje:
 — Sądziłem, że jesteście w przyjaźni.
 — Ty to nazywasz przyjaźnią?! Porwany zostałem! formalnie porwany! Trzeba przecie jakąś drobnostką wywdzięczyć się za gościnność.