Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/73

—   71   —

 — Czekam na parę osób i na młodego Linowskiego z Inogóry.
 Łyczek skłonił głowę przed „pańskiem“ nazwiskiem, ale tem bardziej nabrał ochoty do wywiadu:
 — To może pan... dyrektor wie coś więcej o naszej pospólnej biedzie?
 — O wojnie? — — Właśnie przyjechaliśmy do Końskich, żeby się więcej dowiedzieć. Bo zaskoczył nas rozkaz mobilizacji... to jest: powołania ludzi i koni do wojska.
 — To my wiemy. I mnie syna zabierają — a konie pójdą jutro do oglądania, tylko że chudziny. — Ale chciałoby się wiedzieć, jaka będzie wojna i na jak długo, bo z gazet jeszcze nic wyrozumieć się nie da.
 — Pan czytuje gazety? — zapytał Sworski ciekawiej.
 — Płacę dwie na poczcie: Gazetę Świąteczną i Zaranie.
 — Co jedna biało, to druga czarno — uśmiechnął się Sworski. Której-że pan bardziej wierzy?
 — Jedna pisze, jak dla dzieci, a druga często zełże. Ale Zaranie jest żywsze. — — Ja tam nie szukam w gazecie kazania, tylko żeby się dużo dowiedzieć.
 Sworski zmiarkował, że nie z byle prostakiem ma do czynienia.
 — To ja tyle wiem, co i pan, panie Gruszczyński — — chyba że więcej gazet czytam. Powiedz mi pan raczej, co pan myślisz o wojnie. Jeżeli wiem co więcej, dodam.