Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/85

—   83   —

 — Ach, to uwalnianie od wojska? Na co się to zdało?
 — Jakto na co? — Przecie przymusowa służba w armji moskiewskiej to największa nasza nędza i hańba! A uwolnić od nich choć kilku ludzi cennych dla przyszłości kraju, to piękne zadanie dla obywatelki.
 — Znaczy: chcesz uwolnić od służby Rewiatyckiego?
 — Tymczasem jego, potem innych, ilu się da. — upozorowała pani Adela swój rumieniec zapałem do sprawy.
 — Et! — machnął ręką pogardliwie dyrektor.
 — Doprawdy, Domciu, że brak ci patrjotyzmu!
 — Co takiego?! — wybuchnął Gimbut. Wiedz, że patrjota robi to, co jemu ciężko, a co w sumieniu uznaje za pożyteczne dla kraju. A patrjotyzm bez ofiary, dla efektu, dla przyjemności — to tandetna rzecz.
 Wierna swemu systemowi unikania scen, pani Adela odpowiedziała pojednawczo:
 — Nie zaprzeczysz mi jednak, że to akcja pożyteczna.
 — Na nic! Ogólnej nędzy, która tkwi w tem, że musimy służyć w obu armjach z sobą walczących, rosyjskiej i niemieckiej, — nie odwrócisz. A jeden więcej, jeden mniej — to bajki.
 — A jeżeli ten jeden jest wartością dla całego narodu?
 — Ot! znowu frazes! Inni jeszcze więcej warci, a poszli, albo pójdą.