Strona:Józef Weyssenhoff - Nowele.djvu/118

—   112   —

 — Najprzód, z pozwoleniem księcia, wykonajmy rzecz główną: zapis i zarząd nad nim. Następnie ja pojadę do Płocka i będę się starał przekonać Bujnickiego.
 Korecki wyciągnął rękę do Wyrwicza, dziękując; po chwili zaś dodał przez zęby:
 — Może Bujnicki jest w potrzebie? — gotówbym mu coś pożyczyć...
 — Nie przyjmie — odpowiedział stanowczo Wyrwicz.
 — A w testamencie?... może zapis warunkowy, zależny od postawienia biblioteki?
 — Hm... przedewszystkiem zróbmy zapis taki, aby nie zależał od niczyjej woli, oprócz księcia.
 Profesor był dla sprawy publicznej równie drapieżny, jak bezwzględny.
 — Jeszcze jedno, kochany profesorze: trzeba śpieszyć... i o zmianach testamentu co do... dwu i pół milionów na bibliotekę... mamy wiedzieć tylko my dwaj... może paru świadków?...
 — To już rzeczy techniczne. Jutro projekt aktu będzie gotów.
 Nazajutrz, ku zdumieniu i pomimo oburzenia najbliższej rodziny, Wyrwicz w towarzystwie rejenta, świadków i znanego lekarza, który miał orzec, czy księcia zbiorowe odwiedziny nie zmęczą — zjawili się w pałacu, od frontu.
 Książę był wyraźnie zdrowszy i kazał prosić.