Strona:Józef Weyssenhoff - Nowele.djvu/16

—   10   —

oboje tak przemokli, że woda ociekała z nich, jak z posągów, stojących wśród fontanny.
 — Ruszcie się przecie, wejdźcie! — zawołał szorstko proboszcz i zamknął starannie drzwi, gdy ta para topielców weszła do sieni, zalewając podłogę.
 — Czego wam trzeba? do chorego?
 — Ej nie, proszę księdza proboszcza — odpowiedział chłop — nasza sprawa osobliwa.
 — Jakżeście tu weszli, kiedy brama od obejścia zamknięta?
 — Od wąwozu wleźli my pod górę, a potem bez płot.
 — Dziewczyna także?
 — Podsadziłem — zaśmiał się chłop, i dziewczyna zachichotała, kryjąc oczy odwróconą dłonią.
 — No, idźcie się trochę osuszyć do kuchni.
 Marcinowa nabrała sympatyi do młodych, widząc ich dobre twarze i rosłe postacie, piękne w tej nagości, ledwie osłoniętej i obmytej całą ulewą niebios.
 — Jeżeli ksiądz proboszcz pozwoli, to ja dam chłopu do przebrania się trochę tego przyodziewku, co to po drwalu zostało. A już z dziewczyną sobie poradzę.
 — Dajcie, Marcinowo.
 Podróżni suszyli się i przebierali w kuchni, a ksiądz znowu chodził po salonie, stwierdzając z radością stopniowe oddalanie się burzy, która nie wyrządziła żadnych widocznych spustoszeń. Błyskawice, teraz już weselsze, ukazywały za oknami wieś na swojem miejscu i kościół między lipami, i nawet nigdzie łuny nie było na widnokręgu.