Strona:Józef Weyssenhoff - Nowele.djvu/194

—   188   —

szalenie kochał!... Winien jestem, bo człowiek, to nie fala, podlegająca burzy, a choć szał miłości mojej wydawał mi się silnym, jak los, mogłem nim owładnąć i oprzeć się... Więc jam winien... alem tyle cierpiał wówczas z powodu ciebie, pani, tyle znów cierpię dzisiaj za pokutę...
 — Otóż to, cierpienie i zawsze cierpienie! Mnie się zdaje, że w dniu naszych zaręczyn pan także cierpiał. I potem znowu, dla urojonych jakichś podejrzeń, — no, a teraz — naturalnie... Pan chyba nigdy w życiu nie może być spokojny i szczęśliwy?
 — Spokojny, a szczęśliwy, to wielka różnica.
 — Nawet wątpię, czy jabym panu mogła była dać szczęście, gdyby nasz związek był jeszcze możliwy.
 — Pani zapewne o mnie to myśli, a o sobie mówi?
 — Nie, owszem: mnie się zdawało, że nam będzie dobrze z sobą w życiu. Ale przyznam się, że, choć się znamy od wielu lat, nie zgadłabym nigdy, że pan tak postąpi i dla marnych powodów zagrodzi na zawsze naszą przyszłość.
 — Dla marnych powodów?
 — Ano, sam pan je sobie stworzył te powody. Z czyjejże winy był ten nieszczęsny pojedynek?
 — Do mojej już się przyznałem.
 — Innej winy, jak pańska, niema. Przecież nie Alfred był winien.
 — Nie.
 — Więc któż? Chyba mnie pan jeszcze posądza?...
 — Bóg mi świadkiem, że pani już nie posądzam