Strona:Józef Weyssenhoff - Nowele.djvu/210

—   204   —

 Pełna godności i prawie kokieteryi, przemówiła, jakby z obrazu:
 — To waćpan nie wiesz?...
 — Wiem, wiem, słyszałem... ja także mogę powiedzieć, że go znam: myślę ciągle o nim, pisać będę o nim.
 — To trzeba dobrze zrobić. Jak do sakramentu trzeba się przysposobić, kawalerze.
 — Jestem pani zdania. Mam dużo materyałów — i tutaj znalazłem rzeczy bardzo ciekawe.
 — Trzeba go widzieć. Waćpan go widziałeś?
 — Niby jak?...
 Przypomniałem sobie szybko, że mam do czynienia z umysłem, przesłoniętym wizyami nie realnemi, może jednak cennemi bardzo dla badacza i pisarza. Nie czynię sobie zbyt gorzkich wyrzutów, żem zmyślał trochę, aby nie stracić jedynej w życiu okazyi. Dodałem prędko:
 — Widzę go ciągle na rozpędzonym koniu...
 — Toś może waćpan służył wojskowo? Może pod jego rozkazami?
 — To nie... ale na ulicach Warszawy...
 — Jakżeż to? na rozpędzonym koniu?
 Pani Teodora nagle zaniepokoiła się, zaczęła trząść głową i ręką energicznie, oczy jej błysnęły z pod przymkniętych powiek, i bodaj nawet, że się zarumieniła.
 — Tylko nic o tej jeździe au pas de charge z Łazienek do zamku — wiesz waćpan? A pfe! To zrobił Dembowski, czy inny paliwoda — tylko potem rozeszła się gadka. To nieprawda! On się na inne rzeczy ważył.
 — I ja w to nie wierzę — nie wspomnę nawet.
 — Dobrze waćpan uczynisz, bobyś i chybił... A ja