Strona:Józef Weyssenhoff - Nowele.djvu/231

—   225   —

 Uśmiechnął się do niej inaczej, niż witedy, gdy mówił o Fiutce; wpatrywał się dość długo, z pewem nawet uszanowaniem.
 Może to czynił trochę przez, ustępstwo dla Okszyca, a może nawet na tę pierwotną duszę i nierozumiejące oczy podziałała powaga tej boskiej nagości.
 Przeszli do sali jadalnej na kolacyę.
 Okszyc był już rad z odwiedzin, bo lubił Wareckiego za jego serdeczną szczerość; Franio zaś dostał pieniędzy, dostał dobrego wina, rozgadał się i zaczął troszczyć się o zdrowie krewnego.
 — Za dużo palisz, siedzisz ciągle w domu — to niedobrze, Stachu.
 — Czy niedobrze? — pytał pan Stanisław z pobłażliwym uśmiechem.
 — Oczywiście. Wiesz co? chodźmy jutro na dubelty.
 — Idźmy na dubelty.
 — A pojutrze pojedźmy razem na imieniny pani Anny do Rzędzina. Będzie tam duży zjazd, mnóstwo panien do wyboru. Tylko jeżeli jesteś zaręczony?...
 — E, gdzież tam! Mówiłem sobie tak. Może się z tobą wybiorę. Ja jeszcze lubię poznawać panny.
 — Brawo, Stachu! — zawołał Franio — Będzie tam jedna panna z Podola. Mówię ci rzęsy takie — (pokazał długość pół palca) wysmukła, śliczna dziewczyna — a łydki!...
 Pocałował palce z rozrzewnieniem.
 — Ech, mój Franiu, jak ty znowu gadasz?
 — No cóż? widziałem, jak wsiadała na konia.