Strona:Józef Weyssenhoff - Nowele.djvu/232

—   226   —

Czegóż nie mam patrzeć? Albo dlaczego ona nie ma mieć pięknych łydek?
 — Już dobrze. Jak się nazywa?
 — Halka Marliczówna.
 — Córka tego bogatego Marlicza?
 — Nie — i to jest właśnie jej defekt: nie ma posagu. Dla tego też ja nie mogę o niej myśleć. Ożeń się ty z nią, Stachu.
 — Ech, ja... już stary jestem, dla niej w każdym razie.
 — Cóż znowu? masz trzydzieści trzy lata.
 — Trzydzieści pięć.
 — Ja ci ją skaptuję; chcesz?
 — Daj pokój, Franiu; to są zbyt poważne sprawy, aby je można tak poprostu załatwiać.
 — A jakże się załatwiają zawsze? Przyjeżdżasz; wiedzą, kto jesteś; matce się przedstawiasz (jest tylko matka). Matka ci mówi, że słyszała o tobie, albo o twoim ojcu, kłaniasz się. — Dosyć. — Potem zawracasz pannie kontramarkę: opowiadasz jej o Grecyi, o Atenach, o boginiach. Już ja cię przecie nie będę uczył, co masz jej mówić o Grecyi.
 W miarę jak Warecki wpadał w humor, Okszyc pochmurniał. Aż Frania to zniecierpliwiło i skrócił odwiedziny. Jako starszemu, bogatszemu i wogóle wyższemu na drabinie społecznej, Warecki nie śmiał powiedzieć Okszycowi:
 — Jesteś niedołęga.
 Ale myślał tak, wracając konno, po księżycu do domu.