Strona:Józef Weyssenhoff - Nowele.djvu/259

—   253   —

 Wpadł znowu w ferwor i nie zauważył, że mówi już wyłącznie dla pani Marliczowej.
 Halka, rzuciwszy mdłem okiem na tonący w zapylonym półmroku chór, wysunęła się naprzód, zdążając ku przejściu od chóru do presbyteryum. Poszedł za nią Franio i znaleźli się w pewnem oddaleniu od grupy rozprawiającej. Halka błysnęła nagle oczyma i zapytała cicho:
 — Jakim sposobem znalazł się pan w Lublinie?
 — Jakim sposobem? Ja oddawna wiem, co pani robi i gdzie jest, dokąd się wybiera — mam swoich szpiegów.
 — Tak? To niebezpieczny z pana człowiek... chociaż ja nie mam nic do ukrywania, a także rada jestem zawsze pana widzieć.
 — Panno Halino! — rzekł Warecki cicho i gwałtownie, czyniąc ruch ujęcia jej za rękę, który powściągnął. — Byłbym poprostu nieszczęśliwy, gdyby się pani na mnie choćby skrzywiła.
 — A dokąd pan teraz jedzie?
 — Do... do... Czy ja wiem? — rzekł, pokazując zęby — jutro się zdecyduję.
 — A cóż szpiegowie mówią?
 — Szpiegowie donoszą mi tylko o tem, co się stało; już ja sam zgadnę, co będzie.
 Marliczówna spoważniała i rzekła:
 — A ja nie wiem co będzie. Przyszłością swoją rozporządzają tylko ludzie bogaci.
 Zawiesiła w powietrzu to westchnienie i rozejrzała się po mrocznym chórze. Warecki mienił się na twarzy,