Strona:Józef Weyssenhoff - Nowele.djvu/43

—   37   —

 Drżącemi rękoma wydobył z zanadrza zatłuszczoną sakiewkę i z niej pomięte papierki.
 — Więc.... przywłaszczyliście sobie jakieś pieniądze?
 — Niby, że ja ukradł? Nie... sami dali.
 — Mówcie wyraźniej, mój bracie. Więc może sprzedaliście drzewo dworskie?
 — Nie to!
 — Więc cóż nareszcie? Zabiliście kogo?
 — Gorzej, jasna pani, gorzej.
 Elza ugodziła całą silą swego zaiskrzonego spojrzenia w twarz chłopa i rękę wyciągnęła nakazujące:
 — Mówcie!
 A Kłoda podniósł oczy olśnione, pobladł, jak chusta, i zrozumiał, że przyszła chwila wyznania.
 — Ja... ja w sądzie przysiągłem krzywo... oni mnie dali za to dziesięć rubli.
 — Mówcie! — powtórzyła Elza gwałtowniej, postępując ku Kłodzie.
 — Ja widziałem... Chrobotały w nocy piły na Koniecznem, ja podbiegłem... oni mnie także widzieli i wedle tego przyszli do mnie później, kiedy sprawa poszła na sąd. Oni mi dali dziesięć rubli, żeby ja świadczył za nimi... Ja bardzo biedny byłem, żona chorowała... jam wziął... i krzywoprzysiągł.
 Elza patrzyła wciąż silnie w oczy chłopa, a biło od niej takie gorące współczucie, że na twarz winowajcy spłynęła ulga. Nie odwracał już oczu, spowiadał się z głębi serca:
 — Ale tych rubli ja nie dotknął... są te same... weź,