Strona:Józef Weyssenhoff - Nowele.djvu/51

—   45   —

U mnie tak! Skoro tylko uwolnię się na wiosnę od obowiązków, zaraz tu jestem.
 — Pani hrabina i familia nie zawitali do nas tym razem?
 — Nie; sam jestem — odrzekł Konopacki lakonicznie, lecz oczy i usta trysnęły niepohamowaną radością.
 — Tego właśnie panu potrzeba: maleńkiej paryskiej kąpieli.
 — Oh! mam tu także interesy...
 Fryzyer skłonił głowę z wyrazem najgłębszego przekonania.
 — Piękną mamy wiosnę — — czy u panów równie piękna pogoda?
 — Gdzież tam! w przeszłym tygodniu śnieg jeszcze padał! Podły klimat!
 — Pan hrabia zechce nie obruszać się tak wyraziście na swą ojczyznę, gdyż mógłbym zaciąć brzytwą...
 Padła potem bujna podolska grzywa pod artystycznemi cięciami nożyc.
 — A powiedz-no, panie Paul, — bywają u was zawsze dawni znajomi, co?
 — Mamy najlepszą klientelę: wczoraj jeszcze był tu książę Orleański, książę Braganza. Bywa u nas stale nawet pan baron Rothschild. Prezydenta Rzeczypospolitej dlatego tylko nie obsługujemy, że jesteśmy rojalistami.
 Słowa artysty-fryzyera dogadzały Konopackiemu, jak kadzidło zwrócone do jego własnej osoby. W atmo-