Strona:Józef Weyssenhoff - Nowele.djvu/80

—   74   —

zdaje się, że sam Marchołt, ale tego dokładnie panu nie powiem.
 Gdy tak rozmowa zawisała na wątpliwości, wszedł do pokoju służący i oznajmił:
 — Książę Piotr Krasnuosielskij-Krasnopolskij.
 — Prosić! prosić — zawołał rozpromieniony Granowski.
 Nim nowy gość wszedł, kończono pośpiesznie porozumienie w sprawie, którą za chwilę omawiać byłoby nieprzyzwoitością.
 — Czy mogę powiedzieć Marchołtowi, aby panu przedstawił program?
 — Nie, wolę z tym panem nie widzieć się; nadto go dobrze znam z jego broszur. — — Ja sam wyślę sekretarza, aby program zbadał, — rozpatrzę — namyślę się.
 — Więc można mieć nadzieję? Rzecz bardzo potrzebna — to jasne, choćby były z początku niedokładności...
 — Tak, tak, w zasadzie potrzebna... Odpowiem wkrótce, mój drogi. Zawsze w tym samym hotelu?
 — W tym samym.
 — Czy pan zna księcia Piotra?
 — To ten, co miał być mianowany do Kijowa?
 — Ten sam. Człowiek niezłomnych zasad, a jaki miły w towarzystwie! Zna go pan?
 — Nie znam osobiście. Słyszałem, że nie osobliwy nasz przyjaciel?
 — Co za informacye, mój drogi! Stronnik porządku, wielki pan! Mój przyjaciel w każdym razie. Oto on właśnie...