Strona:Józef Weyssenhoff - Nowele.djvu/87

—   81   —

tę sperandę, na którą już poniekąd liczyliśmy... Do kogo się tu udać? —
 Konopacki utkwił w starego oczy świecące, w których niby przez łzy migotały drapieżne błyski. Patrzył tak długo aż się stary nieco zaniepokoił; rzekł wreszcie gwałtownie:
 — Niema czego płakać — sprawa załatwiona.
 — Jakim sposobem?
 — A w ten sposób. — —
 Rozpiął kamizelkę, sięgnął do serdecznego zanadrza i dobył z niego kopertę. Z koperty wyrywał z komiczną wściekłością bilety tysiącfrankowe: jeden, drugi, trzeci przy czwartym zawahał się na chwilę — była to reszta owego funduszu na niespodzianki, w którym mieściły się różne lube marzenia. — Przycisnął ręką na stole cztery tysiące franków i, nie zmieniając tonu, krzyczał do Marchołta:
 — Macie tu, co potrzeba. — Płacę za Granowskiego, skoro mnie i nam tu wszystkim wstyd zrobił! Niech się teraz wstydzi! niech zna pana!
 Osłupiały Marchołt zabełkotał:
 — Ależ nigdy nie miałem zamiaru... nie mam prawa panu zabierać tyle...
 — Ha! rzecz publiczna, panie prezesie. Już ani moja, ani wasza — na szkołę!
 — Nie mam słów na podziękę...
 Konopacki, rozpłomieniony, nie odpowiadał, szedł za swoją myślą:
 — A jemu, temu panu, odeślę jego sto franków.
 O mojej zaś ofierze ogłoście właśnie — niech się nauczy!