z części dzisiejszej gubernji witebskiej i z Inflant polskich.
Równie ważne, jako dokumenta, są Kalendarzyki wileńskie, po roku 1795 wydawane w drukarni Uniwersytetu, u Józefa Zawadzkiego i u Bazyljanów. Te, oprócz spisów urzędników litewskich, zajmują się wyczerpująco statystyką szkolnictwa. Niektóre z nich wydane są specjalnie «dla wydziału Uniwersytetu wileńskiego».
Na tem poprzestanę w wyliczaniu zalet i zasług polskich kalendarzyków politycznych. Miłośnicy ich będą zdania, żem wymienił zamało, ale niecierpliwy czytelnik, mający wiele zajęć, notowanych w kalendarzu na rok bieżący, będzie miał dosyć tego retrospektywnego przeglądu. O jednem zdołam go może przekonać — o potrzebie dokładnego spisu bibljograficznego tych tomików. Gdy we Francji John Grand-Carteret poświęcił temu przedmiotowi tak grube dzieło ilustrowane, że mu, w pochwalnych zresztą sprawozdaniach, wymawiają «stworzenie konkurencji dla Biblji»[1]; kiedy w Berlinie Akademja nauk przemyśla nad
- ↑ John Grand-Carteret Les Almanachs Français — Bibliographie — Iconographie (1600—1895). Ouvrage illustré de 5 planches coloriées et de 366 vignettes. Paris, J. Alisie 1896, w ósemce większej, str. CX i 846.
